Podstawy życia klasztornego

Człowiek został stworzony, by żyć w przymierzu ze swoim stwórcą – Bogiem. Jednakże już od samego początku historii ludzkości, człowiek sprzeniewierzył się Bogu. To rozdzielenie ma duży wpływ na życie człowieka i niszczy jego wewnętrzny spokój i jedność. Jako pojęcie jedności rozumiemy pokój, umiarkowaną radość, łagodność itd. Cechy te są miłe nie tylko Bogu, ale także i innym ludziom, zwierzętom i przyrodzie. Skutkami oddzielenia od Boga i grzechu pierworodnego są wszelkie nieporozumienia, ciągły niepokój i wojny. Chrzest wprawdzie zmywa konsekwencje tego grzechu, jednak niecałkowicie. Ten sakrament ma za zadanie pokazać ludziom sposób odejścia od grzechu, dać mu siłę i wsparcie w dążeniu do Boga. Dlatego też celem życia zakonników jest pomoc w pełnym zjednoczeniu ludzi z Bogiem. Proces ten następuje jednak stopniowo, ponieważ ludzie są obciążeni codziennymi troskami i obowiązkami.

Święty Benedykt – ojciec wszystkich zakonników – pokazał jedną z dróg wiodących do odnalezienia jedności z Bogiem. Twierdził on, że w każdym człowieku są dwa stany, mianowicie, wszystko obejmująca jedność z Bogiem i oddzielenie od niego. Każdy z nas z własnego doświadczenia wie, że często popełniamy czyny, co do słuszności których sami jesteśmy nie do końca przekonani. Zdaniem świętego Benedykta jedynym rozwiązaniem tej sytuacji jest jak najczęstsze zwracanie się do Boga. Praktyka ta powinna nas wtedy doprowadzić do nieustannego życia z Bogiem. Pomóc nam w tym może regularna i częsta modlitwa „ORA” – tzn. zarówno modlitwa chóralna i indywidualna, praca fizyczna „LABORA” oraz duchowe rozważanie i kontemplacja pisma świętego „LECTIO DIVINA”. Dzięki reformom z XII wieku życie cystersów opiera się na tych trzech zasadach po dziś dzień.